“Achteraf kijk je een koe in zijn kont,” zegt mijn dierbare
wederhelft altijd. “Háár kont,” verbeter ik dan, want ik ben erg vervelend.
Maar het is waar, achteraf lijkt het allemaal zo logisch. Je komt ergens in je
leven en dan lijkt het alsof het al die tijd zo moest wezen. Alsof je niet
tientallen zijwegen bent ingegaan en van sommige zijwegen helemaal bent
teruggekomen en op andere halverwege een afslag hebt genomen. Kortom, de weg
naar hier is beslist geen rechte weg geweest.
En toch sta ik nu hier, op een plek die voor mij zo logisch
en natuurlijk lijkt. Toen ik een paar jaar geleden voor mezelf begon, was ik
echt zoekende. Ik tekende vaak van die wegwijzers met talloze pijlen alle
kanten op. Wat wil ik, wat kan ik, wat zijn mijn mogelijkheden? Het viel
allemaal niet mee. Maar één ding wist ik: ik houd van schrijven. En dus begon
ik een blog. Om mezelf uit te vinden, om mezelf te kunnen uiten, en om vooral
onderweg te blijven op al die kronkelpaden. En gaandeweg kreeg ik steeds meer zicht
op mijn weg. En steeds meer lezers, ook via Twitter. Met hun feedback en steun
werd mijn identiteit sterker. Ik werd steeds meer wie ik ben.
Mijn blogs werden opgepikt, en de site www.socialevraagstukken.nl vroeg
of ik eens voor ze wilde schrijven. Inmiddels ben ik hun vaste columniste en
“drager van het maatschappelijk debat”. En ik hield lezingen en voordrachten,
bezocht symposia en bijeenkomsten. Mijn stem werd sterker en de grond onder
mijn voeten steviger.
Zo sprak ik in juni een zaal vol onderwijsmensen toe over
pesten. Het was een persoonlijk verhaal over pesten in mijn jeugd, maar ik
wilde méér dan dat. Tenslotte ben ik ook socioloog en pedagoog. Wat kunnen mijn
persoonlijke ervaringen met pesten toevoegen aan de meer wetenschappelijke
kennis? Mijn bijdrage is (proberen) de verbinding te leggen tussen de
ervaringen, de pijn van het pesten en de stand van zaken wat betreft de kennis
over pesten. Waar lopen mensen die gepest worden, of wier kind gepest wordt,
tegenaan? Waar zitten de gaten in de wetenschap en praktijk van anti-pestprogramma’s?
Aan het eind van mijn lezing kwam een dame van een
uitgeverij naar me toe. Ze willen een boek voor ouders, over pesten. Ze had
mijn blogs en columns over o.a. pesten gelezen, en vond mij hun (and I quote) “gedroomde auteur”. Blozend zei ik dat ik toevallig al aan een
dergelijk boek begonnen was…
Inmiddels zijn we een paar maanden verder en heb ik ongeveer
de helft van mijn boek geschreven. De titel is er, de omslag heb ik al gezien…
Het boek verschijnt waarschijnlijk in april. Ik zal de komende tijd wat minder
blogs schrijven, maar ik houd jullie natuurlijk op de hoogte. Heel veel dank
dat jullie me onderweg hebben gesteund. Ik had het niet zonder jullie gekund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten