Strenger opvoeden! - Gastblog van Gabriëlle Jurriaans

Zelden zoveel amateurpedagogen op Twitter langs zien schuiven als tijdens de VPRO themavond 'Alles voor je kind' (donderdag 11 april 2013, Nederland 3). We verwennen onze kinderen te veel, is de gedachte. We zijn niet streng genoeg, kinderen krijgen te veel materiële dingen, hoeven weinig zelf te doen en ouders zijn niet consequent genoeg.

 Voor de helft ben ik het daar mee eens: ja, een kind van tien met twee laptops, een aaifoon, en drie dure sporten, dat is verwennerij. Van het soort waar kinderen, maar vooral ook onze planeet heel goed buiten kan.

En kinderen hoeven weinig zelf te doen. Ook dat is waar. Kinderen willen en kunnen nuttig zijn en hebben het nodig om als gelijkwaardig teamlid in een groep te functioneren. Daar kun je al heel vroeg mee beginnen, bijvoorbeeld met zes maanden als je kind een vaste hap mag en je hem een struik afgekoelde broccoli of een stuk banaan geeft.

'Zelluf doen' is een basisbehoefte van kinderen die er niet is om jou dwars te zitten, maar om te leren hoe het leven in elkaar steekt. Wil je kind van twee dus zelf wat water inschenken, bedenk dan – als je de vloer staat te dweilen – dat het kind een enorm nuttige vaardigheid aan het oefenen is.

Maar hoe zit dat met dat consequent en streng zijn? In 'Alles voor je kind' zien we presentator Bram van Splunteren zijn tweejarige trainen. Als je de driftbuien van een peuter ziet als een programmeerfout van het kind, dan moet dat er natuurlijk flink uit geoefend worden. Op het stoutstoeltje, inzicht geven, maar gelukkig ook afleiden (halleluja!). De Triple P-folders kwamen nog even in beeld. Waren die driftbuien nu minder? Het leek er niet erg op.

Van Splunteren had eerst de Gordontraining gedaan, maar dat was toch niet gelukt. Nogal wiedes: het kind is pas twee en de Gordonmethode is een communicatiesysteem. Probeer dat over een jaar nog eens, van Splunteren!

Verder zagen we worstelende ouders, mensen die het vooral moeilijk vonden zichzelf te reguleren. 'Ja, ik ga 40 dagen om half zeven thuis zijn van mijn werk' zei een moeder. En, was het gelukt? Nou nee, voor zevenen lukte dan meestal nog net wél, lachte moeder haar verbroken belofte weg.

Kijk, ouders die zichzelf verwennen, met tripjes naar exotische oorden, met dure apparatuur,  hoe moeten die dan soberheid aan hun kinderen voorleven? Ouders die het zelf amper op kunnen brengen om zonder televisie of laptop aan tafel te eten. Dan kun je nog zo consequent regels aan je kind opleggen, maar kinderen doen nu eenmaal wat jij doet en niet wat je zegt.

En dat streng zijn dan. Kinderen hebben grenzen nodig, dat weten we wel, maar grenzen die keihard en zonder enige flexibiliteit of menselijkheid gehanteerd worden, zijn belachelijk. Een beetje onderhandelruimte, respect voor je kind, goed luisteren naar wat je kind zegt en nadenken over de regels die je wél wilt hanteren, dat heeft niets met streng zijn te maken, maar met samenleven.

Je kunt een kind van een jaar best dwingen om stil te zitten aan tafel, maar dan ga je voorbij aan het feit dat dit erg veel gevraagd is van een dreumes. Het kind leert er vooral iets over machteloosheid, fysieke overmacht en rare rigide regels van,  waar het later in het leven helemaal niks aan heeft.

Als we allemaal gaan roeptoeteren dat kinderen streng moeten worden opgevoed, gewoon moeten luisteren, dat nee ook echt nee is en dat je altijd keihard consequent moet zijn, zonder enige nuance en duiding, dan leggen we al onze maatschappelijke en sociale problemen in de schoot van onze kinderen. Laat ouders eerst zichzelf streng opvoeden en minder verwennen. Dan praten we verder.

 

Door Gabriëlle Jurriaans, redacteur van Kiind Magazine www.kiind.nl