In
De Volkskrant van 21 juni stelt een schoolhoofd het verschil tussen pesten en
plagen aan de orde. Over een jongetje van 10 jaar van zijn school, dat
zelfmoord heeft gepleegd, stelt hij: “Tijdens zijn schoolperiode is hij
wellicht zo zijdelings gepest; hetgeen meer kinderen overkomt. En soms is het
woord plagen ook van toepassing, want pesten krijgt volgens mij te vaak een
zware lading.” Uiteraard weten we niet wat het betreffende jongetje ertoe heeft
gebracht zelfmoord te plegen, we kunnen het hem niet meer vragen. Maar de
woorden van zijn schoolhoofd stellen mij op dat vlak geenszins gerust. Het komt
inderdaad voor dat kinderen of hun ouders plagen opvatten als pesten. Het
belangrijkste verschil is dat bij plagen er sprake is van wederkerigheid (er
wordt over en weer geplaagd) en vooral van goedmoedigheid: de bedoelingen van
de plaaggeest zijn goed. Dat laatste kan wel eens niet opgepikt worden, dan is
een goed gesprek tussen de twee partijen nodig. De geplaagde heeft dan vaak een
achtergrond van pesten of is supergevoelig. In beide gevallen kan hij/zij daar
wel wat begeleiding bij gebruiken.
Het
komt echter nog veel vaker voor dat de gepeste wel degelijk juist inschat dat
er sprake is van pesten en dat dit door de schoolleiding of de leerkracht niet
serieus wordt genomen. Immers: dat is alleen maar lastig. Er moet een
pestprotocol ingezet worden, en de leerkracht en/of het schoolhoofd moeten eens
kritisch naar hun eigen functioneren kijken. Sommigen vinden dat bedreigend en
geven er de voorkeur aan de situatie te bagatelliseren. Uit Brits onderzoek van
de onderwijsinspectie blijkt dat het wel degelijk voorkomt dat docenten
pestgedrag stimuleren. Dat zou ik nog
krachtiger willen neerzetten: in echt ernstige pestsituaties wordt het pesten
gesteund door de school. Hier is nog veel te weinig aandacht voor in Nederland
en het wordt tijd dat de energie en aandacht vooral gericht worden op de rol van de school
bij pesten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten